നാം നമ്മുടെ ജീവിതം നയിക്കുമ്പോൾ, നാമെല്ലാവരും രോഗവും, വാർദ്ധക്യവും, ആത്യന്തികമായ മരണവും അനുഭവിക്കും. നാം മരിക്കുമ്പോൾ യാതൊന്നും അവശേഷിക്കുന്നില്ല. ഏറ്റവും വിജയകരമായ ആളുകൾ ഒരു പൈതൃകസ്വത്ത് പിന്നിൽ വിട്ടേച്ചുപോകുമെങ്കിലും, അവർ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ അവർക്കെന്താണുള്ളത്? ഈ ഘട്ടത്തിൽ നേടിയതും ശേഖരിച്ചുവച്ചതുമായ സകലവും മായയാണ്. മനുഷ്യജീവിതം ആശയയ്ക്കു വകയില്ലാത്തതാണെന്ന് നാം ഉപസംഹരിക്കേണ്ടിവരും, എന്നിട്ടും നാമെല്ലാവരും ഇപ്പോഴും പ്രത്യാശയ്ക്കുവേണ്ടി നോക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. നമ്മുടെ പ്രത്യാശ വച്ചുകൊള്ളുവാൻ കഴിയുന്ന ഒരു വ്യക്തി, എല്ലാ  യോഗ്യതയും പരീക്ഷയും ജയിച്ചവനും, ശാശ്വതമായി സുരക്ഷിതനുമായ ഒരുവൻ, ഉണ്ട് - അതു ദൈവമാണ്. ദൈവത്തിന് നിങ്ങളുടെ പ്രത്യാശയായിരിക്കുവാൻ എങ്ങനെ കഴിയുമെന്ന് കണ്ടെത്തുക.

ക്ലേശകരമോ വിഷമകരമോ ആയ സാഹചര്യങ്ങളിൽ, ആളുകൾ പലപ്പോഴും ചിന്താക്കുഴപ്പത്തിലാകുകയോ എങ്ങനെ പ്രതികരിക്കണമെന്ന് വ്യക്തമല്ലാതിരിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നു. അങ്ങനെയുള്ള സമയങ്ങളിൽ അനേകരും പ്രാർത്ഥനയിലേക്കു തിരിയുന്നു. എന്നാൽ നാം എന്തിനുവേണ്ടിയാണു പ്രാർത്ഥിക്കുന്നത്, നാം എങ്ങനെയാണു പ്രാർത്ഥിക്കുന്നത്? ബൈബിളിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നതുപോലെ കർത്താവിന്റെ നാമത്തെ വിളിച്ചപേക്ഷിക്കുന്നതാണ് വളരെ ലളിതവും സഹായകരവുമായ മാർഗം (റോമ. 10:13). വിളിക്കുന്നത് ഒരു പ്രത്യേകതരം പ്രാർത്ഥനയാണ്; അത് കേവലം ഒരു അപേക്ഷയോ ആശയവിനിമയമോ അല്ല, മറിച്ച് നമ്മെ ജീവിപ്പിക്കുകയും നമ്മുടെ ആത്മിക ബലത്തെ കാക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ആത്മിക ശ്വസനത്തിന്റെ ഒരു വ്യായാമമാണ്.

സമാധാനം ഉണ്ടായിരിക്കുന്നതിനുള്ള ഏക മാർഗ്ഗം നമ്മുടെ പുറമെയുള്ള പരിതസ്ഥിതിയെ നിയന്ത്രിക്കുവാൻ ശ്രമിക്കുന്നതിലൂടെയാണെന്ന് നമ്മിൽ അനേകരും ചിന്തിക്കുന്നു. എന്നാൽ, നാം വാസ്തവത്തിൽ നമ്മുടെ പരിതസ്ഥിതിയിലൂടെ  നിയന്ത്രിക്കപ്പെടുന്നവരാണ്. പുറമെയുള്ള പരിതസ്ഥിതി സമാധാനമുള്ളതായിത്തീരണമെന്നു നാം പ്രത്യാശിക്കുന്നുവെങ്കിലും, അതിനു പകരം നമ്മുടെ ജീവിതം സമാധാനം കണ്ടെത്തുന്നതിനും നിലനിർത്തുന്നതിനുമുള്ള നിരന്തരമായ പരിശ്രമങ്ങളാൽ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. മറുവശത്ത്, തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായ ഒരു ജീവിതരീതി ബൈബിൾ വെളിപ്പെടുത്തുന്നു; നമ്മുടെ പരിതസ്ഥിതി എന്തുതന്നെയായാലും ഈ ജീവിതമാണ് ഉയർന്നതും, ആഴമേറിയതും, നിലനിൽക്കുന്നതും, കവിയുന്നതുമായ സമാധാനം കൊണ്ടുവരുന്നത്.